“Ik kan niet meer man” zegt Elisa gapend. “Bij wie kunnen wij ons ziek melden?” grapt Demi. “Bij jou!” roept Elisa lachend.
Demi maakt van haar hand een mobiel en brengt deze naar haar oor:
"Hé hallo. Ja hallo”. “Ja hallo. Ik voel mij niet zo lekker vandaag. Ik denk dat ik vandaag niet kom” “Nou, je hoeft niet meer terug te komen”. Vermoeid zakken de dames al lachend in hun stoel.
Wat begon als een droom in de zon, eindigde in eindeloos veel werkuren en stress. De dames Rutten, bekend van het programma Daar Gaan Ze Weer, zitten er compleet doorheen. Het is alleen maar rennen, slapen, rennen, slapen. Tijd over voor plezier? Nauwelijks… Was dit wat ze voor ogen hadden?
Schoonmoeder Elisa en schoondochter Demi begonnen samen een groot avontuur. Niet in het regenachtige Nederland, maar in het zonnige Spanje. Het plezier spatte van het beeldscherm af. Hun net geopende restaurant liep als een tierelier. Klanten kwamen af en aan. Blije mensen op het terras, een biertje aan de toog. Met een leuke quiz en bierpong stroomde het restaurant vol met jongeren. En met hun goed verstaanbare Spaans (op zich al uniek bij een emigratie) runden ze hun zaak met flair.
Een droom voor veel ondernemers: vertrekken naar de zon en een succesvol bedrijf opbouwen aan het strand. Met prikkelende jaloezie kijk ik naar programma’s zoals Daar Gaan Ze Weer en Ik Vertrek. Stiekem zie ik mezelf mijn biezen pakken en vertrekken. Waarheen? Geen idee. Maar leuk lijkt het me wel.
Des te verrassender was het nieuws dat de dames besloten hun restaurant te sluiten. Het succes had hen ingehaald. Dus hup… de deuren dicht en verkopen die handel.
En nu? Ze hebben nog geen idee...
Misschien smul ik hier nog wel het meest van. Het idee dat er mensen zijn die ‘zomaar’ hun baan opzeggen en denken: We zien wel wat morgen brengt. Het fascineert me mateloos.
En zoals Elisa het mooi verwoorde: “Er kan beter later op mijn grafsteen staan; Ik heb het allemaal gedaan. Dan had ik maar……”.
Misschien ligt daar de echte vrijheid wel. Durven loslaten. Zou ik dat ook kunnen?